05. "Tylko drgnij, a Cię zabiję."

Reagan's POV

Jazda windą do piwnicy minęła w ciszy. Takiej ciszy, że można było usłyszeć muchę. Kiedy w końcu dotarliśmy do izolatek, Anthony zeskanował kartę i wyszliśmy z windy. Wyszłam pierwsza, a za mną Anthony i Justin.

- Myślisz, że dasz radę go zabrać z powrotem do pokoju? - zapytał mnie mężczyzna.

- Jasne, nie ma problemu. To tuż na końcu korytarza. - uśmiechnęłam się.

- Okej, dziękuję. Wiesz gdzie mnie znaleźć jeśli będziesz czegoś potrzebować. - odwzajemnił uśmiech i odszedł.

Pokiwałam głową i ruszyłam wzdłuż korytarza. Kiedy byłam w połowie drogi do pokoju Brandona, odwróciłam się i zobaczyłam, że Justin nawet nie drgnął. Wzdychając wróciłam do niego i oczywiście, znowu mamrotał coś do siebie.

- Muszę.. - powiedział.

- Musisz co? - zapytałam.

- Nie muszę Cię słuchać! - krzyknął.

Stanęłam w szoku, dość szybko mrugając oczami. Nigdy nie słyszałam by Justin podniósł swój ton tak głośno.

- Nie mów do mnie. - warknął do siebie.

- Justin? - szepnęłam.

Odwrócił głowę w moją stronę i zmroził mnie spojrzeniem tak jakbym mu przerwała coś ważnego.

- Um, musimy wrócić do pokoju. Chodź. - powiedziałam cicho.

Nic nie mówiąc ruszył wzdłuż korytarza. Szłam tuż za nim, zeskanowałam kartę i otworzyłam drzwi. Justin spokojnie wszedł do środka i znów usiadł przed ścianą.

- W porządku z nim? - zapytała Marisa z nutą zaniepokojenia w głosie.

- Tylko złamał kilka kostek przed uderzenie w ścianę, to wszystko. - mruknęłam.

- To nie pierwszy raz kiedy to zrobił.. - westchnęła.

- Tak słyszałam. - uśmiechnęłam się lekko.

Marisa nic więcej nie odpowiedziała tylko ponownie westchnęła. Podchodząc bliżej, usiadłam na skraju łóżka Brandona. Leżał na łóżku z otwartymi oczami, ale nie odzywał się słowem. Wzięłam mój telefon by sprawdzić godzinę.

9:47 am

- Hej, Marisa? O której jest lunch? - zapytałam przełamując ciszę.

- O 12:30.

Skinęłam głową i wzrokiem wróciłam do ekranu mojego telefonu. Westchnęłam i wrzuciłam go z powrotem do kieszeni. Czas by pozadawać pytania.

- Więc, czy będę w stanie przepisywać leki i takie tam? - zapytałam.

- Tak, ale nie za około miesiąc. Musisz się dużo nauczyć o Brandonie zanim zrobisz coś tak ważnego. - uśmiechnęła się.

- Um, i jeszcze jedno pytanie.. - wyszeptałam. - Dlaczego Justin tutaj jest?

- Jeśli jest sam, zamienia się w orzech. Brandon jest jedyną osobą z którą normalnie kiedykolwiek rozmawiał. - westchnęła.

- Rozmawiał ze mną. -bąknęłam.

- Więc musi być w Tobie coś specjalnego. - powiedziała zdecydowanie.

Uśmiechnęłam się i spojrzałam na moje dłonie. Nie zanosiło się żeby ktoś znowu coś powiedział, ale w końcu Brandon przerwał ciszę.

- Czy mogę zobaczyć Twój telefon, Reagan? - zapytał.

- Um, jasne. - odparłam i podałam go mu.

Delikatnie go wziął i usiadł. Przysunął się bliżej mnie i uruchomił Temple Run. Zajmowało trochę zanim gra się załadowała, więc Brandon zaczął się denerwować. Położyłam rękę na jego ramieniu, ale to nie wydawało się pomóc.

- Dlaczego do cholery to się nie ładuje?! - wrzasnął.

- To trwa chwilę, uspokój się. - uspokoiłam go.

- Uspokój się?! Mówisz mi żebym się kurwa uspokoił?! - krzyknął mi w twarz.

Siedziałam niczym sparaliżowana przez strach, kiedy Brandon rzucił moim telefonem na drugą stronę pokoju. Telefon uderzył w ścianę i wylądował na ziemi, rozbijając się na milion kawałków.

- Brandon! - krzyknęła Marisa.

- Czego? - splunął.

- Dlaczego to zrobiłeś?! - niemalże krzyczała.

- Bo się kurwa nie chciało załadować! - odwrzasnął.

Nagle obok Marisy pojawił się Justin. Trzymał jej ramię w śmiertelnym uścisku, a jego oczy były czarne.

- Nigdy więcej się nie waż na niego kurwa krzyczeć. - wysyczał przez zaciśnięte zęby.

- Odsuń się ode mnie, Justin. Wziąłeś dzisiaj swoje lekarstwa? - zapytała go Marisa, kompletnie ignorując fakt, że jej ramie było niemal purpurowe.

- Nie potrzebuję żadnych pieprzonych lekarstw. - splunął zanim puścił jej ramie i wolnym krokiem wrócił do ściany.

Biorąc głęboki oddech podeszłam do Marisy, która teraz opatrywała swoje ramię. Delikatnie podniosłam je i rzuciłam okiem. Miała wielki ślad w miejscu gdzie Justin zacisnął swój uścisk i było całe purpurowe.

- Prawdopodobnie powinnaś iść do lekarza na piętrze. - wymamrotałam.

- Nie zostawię Cię tutaj samej. Nie po tym co się dopiero stało. - Marisa potrząsnęła głową.

- Nic mi nie będzie, obiecuję. - uśmiechnęłam się delikatnie. 

- Wrócę tak szybko jak to możliwe. - powiedziała nim ruszyła do drzwi.

Drzwi zamknęły się tuż za nią, a nasza trójka siedziała w ciszy. Brandon nadal starał się schować przed całą tą sprawą dotyczącą Temple Run, a Justin znów mówił do siebie. Po jakichś trzydziestu sekundach, odezwał się Brandon.

- Słuchaj.. Przepraszam za Twój telefon. - bąknął.

- Nie martw się o to. - szepnęłam.

- Ale czuję się źle.. - westchnął.

- Jest w porządku, serio. W każdym razie mam na niego gwarancję. - lekko się uśmiechnęłam.

Skinął głową i znów się położył. Oparłam się plecami o ścianę i ciężko westchnęłam. Justin znowu mruczał sam do siebie, co wcale mnie nie zdziwiło.

- Powiedziałem Ci, że jej nie zabiję. - swoją zdrową dłoń zatopił w kosmykach swoich włosów.

- Przestań! Nie możesz mnie wrobić! - wrzasnął na całe gardło. 

Po chwili znów zaczął coś szeptać do ściany. W końcu znudziło mi się obserwowanie go i przeniosłam wzrok na Brandona. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko.

- Czy mogę Cię o coś zapytać? - szepnęłam.

- Um, pewnie. 

- Dlaczego Justin zawsze mówi do ścian? - wymamrotałam.

- Jest schizofrenikiem. - odetchnął ciężko.

- Jest? - zapytałam w szoku.

- Tak, myślisz, że dlaczego mówi do ścian? - zachichotał.

- Nie wiedziałam, dlatego zapytałam Ciebie. - zaśmiałam się cicho.

Zanim Brandon mógł odpowiedzieć, drzwi się otworzyła i do środka weszła Marisa. Jej ramię było całe zabandażowane, ale wciąż się uśmiechała. 

- W porządku? - uśmiechnęłam się.

- Ze mną w porządku. Ale właściwie to czas na lunch. Chcesz iść do Burger King albo gdzieś? - zaproponowała z uśmiechem.

- Możemy wyjść? - zapytałam.

- Pewnie, po prostu musimy wrócić za jakieś pół godziny.

- Okej. Chłopaki, chcecie czegoś? - uśmiechnęłam się.

- Poproszę trochę frytek, tak samo Justin. - Brandon poprosił z uśmiechem.

- Dobrze, wrócimy za chwilę! - powiedziałam przed zeskanowaniem karty i opuszczeniem pokoju.

Third Person POV

Po tym jak drzwi zamknęły się za Reagan, Justin odwrócił się i podszedł do Brandona.

- Co oni Ci teraz mówią? - zapytał go Brandon.

- Chcą bym kogoś zabił. - wymamrotał Justin.

- Kogo? - dopytywał.

- Kogokolwiek. - splunął.

- Zabijesz mnie? Nienawidzę tego pierdolonego życia. - zapytał Brandon, a iskierki nadziei zabłysnęły w jego oczach.

- Nie zabiję Cię. Więc nawet nie próbuj. - wysyczał szatyn.

Brandon tylko westchnął i wyluzowany opadł z powrotem na łóżko. Justin podszedł do drzwi. Ale zanim tam dotarł, zauważył coś interesującego na podłodze. Podniósł przedmiot po czym zauważył, że jest to karta. Karta Marissy Greene.

- Co to jest? - zapytał go Brandon.

- Legitymacja. - wymamrotał.

- Co masz zamiar z tym zrobić? - zadając kolejne pytanie westchnął.

Justin mu już nic nie odpowiedział. Zeskanował kartę i otworzył drzwi. Wyjrzał zza rogu i zobaczył, że Anthony śpi. Doszedł do wniosku, że to jeszcze nie jego czas. 

Ostrożnie zamknął za sobą drzwi i podkradł się do kolejnych za którymi były schody. Zeskanował kartę jeszcze raz, a kiedy drzwi się otworzyły, wszedł po schodach. Wreszcie, dotarł do innych drzwi. Kiedy wszedł przez nie na korytarz, rozejrzał się ku jakimkolwiek oznakom strażników. Korytarz był czysty. Justin podszedł do następnych schodów decydując, że winda byłaby zbyt ryzykowna. Kiedy miał wejść po nich na czwarte piętro, usłyszał hałas dobiegający z tyłu. Pobiegł w róg gdzie było ciemniej, przykucnął i czekał. Gdy strażnik w końcu tam dotarł, rozpoznał, że był to oficer Shaun Davis. Dokładnie ta osoba, której szukał. Wyskoczył zza rogu i zakrył dłońmi usta strażnika.

- Tylko drgnij, a Cię zabiję. - wyszeptał do jego ucha.

Strażnik szybko pokiwał głową, czując napływające łzy do jego oczu. Każdy oficer w szpitalu zdawał sobie sprawę jak niebezpieczny jest Justin, a zwłaszcza ten. Chłopak zaprowadził go do pokoju z zaopatrzeniem, który był piętro niżej. Kiedy dotarli do drzwi, Justin zeskanował legitymację i wepchnął Shauna do środka.

- Tak więc, Shaun, jak się masz? - uśmiechnął się szeroko.

- Pomocy! - krzyknął.

Justin uderzył go dłonią w twarz. Wbił paznokcie w policzek Shauna, niemalże doprowadzając do krwawienia. 

- Nie słuchasz mnie, prawda? - zaśmiał się, po czym wyciągnął z kieszeni fioletowy scyzoryk i przyłożył go do gardła strażnika.

- Dla-dlaczego to ro-robisz? - Shaun wyjąkał przez zduszony szloch.

- Pamiętasz, kiedy prosiłem Cię o fioletowego żelowego ranczera i nie chciałeś słuchać? - zapytał nastolatek zaciskając palce na ustach mężczyzny.

- Zabijesz mnie przez żelowego ranczera? - Shaun prawie się roześmiał.

- Znalazłbyś się w innej sytuacji, gdyby on nie był zielony. - wyszeptał i przejechał czubkiem noża po szyi strażnika, kreśląc przy tym jakiś rysunek, uwolnił krew z jego tętnicy.

- Prze-przestań. - wychrypiał.

- Przykro mi, Shaun. Nie mogę tego zrobić. - wyszeptał ponownie i przeciął nożem wzdłuż jego gardła.

Shaun zalał się krwią, a jego bezwładne ciało opadło na ziemię. Justin wbił nóż w tył jego głowy, a następnie go wyciągnął. Wsunął nóż z powrotem do kieszeni i pochylił się nad nieboszczykiem. Sięgając do jego kieszeni, wyciągnął fioletowego ranczera. 

- To wszystko czego chciałem. - szepnął zanim wyszedł z pokoju. 

Reagan's POV

- Dziękuję bardzo za obiad, Marisa. - uśmiechnęłam się, kiedy wyszłyśmy z Burger.

- Hej, to żaden problem! - uśmiechnęła się do mnie.

Nagle telefon kobiety zaczął dzwonić. Spojrzała na mnie i rzuciła mi przepraszające spojrzenie zanim go odebrała. W momencie, kiedy osoba po drugiej stronie linii zaczęła mówić, jej twarz straciła kolor.

- Co się stało? - szepnęłam.

- Shaun zaginął. - wychrypiała cicho.

- Kto to taki? - zapytałam totalnie zdezorientowana. 

- To strażnik z trzeciego piętra. Musimy iść. - powiedziała zaraz zanim pobiegła w stronę swojego samochodu. Pobiegłam tuż za nią i wsiadłyśmy do auta. Pędziła całą drogę do ośrodka i szczerze, zdziwiłam się, że nas nie złapali. Kiedy dotarłyśmy z powrotem do szpitala, pobiegła do środka, a ja tuż za nią. 

- Idź po prostu z powrotem na dół do Justina i Brandona, spotkamy się niebawem. - zakomunikowała mi nim ruszyła hallem. Skinęłam głową i ruszył wzdłuż korytarzem, aż w końcu dotarłam pod drzwi piwnicy. Zeskanowałam moją kartę. Udałam się w dół po schodach i weszłam do pomieszczenia, Anthony od razu mnie przywitał. 

- Cześć Reagan. - uśmiechnął się.

- Hej Anthony. - odwzajemniłam jego uśmiech.

- Jak się masz? - zapytał.

- W porządku. Ale hej, muszę teraz wrócić do Justina i Brandona. Złapię Cię później! - krzyknęłam i skierowałam się w stronę izolatki chłopaków. 

Zeskanowałam moją kartę i weszłam do środka. Brandon nadal jak zwykle leżał na łóżku, a Justin wpatrywał się w ścianę.

- Mam Wasze frytki, chłopaki! - uśmiechnęłam się szeroko i wręczyłam je Brandonowi.

- Dzięki. - uśmiechnął się. 

- Justin, nie chcesz swoich? - zapytałam cicho.

Chłopak nic nie odpowiedział, tylko wciąż patrzył na ścianę. Westchnęłam, podeszłam do niego i odwróciłam go twarzą do mnie. Widok z przodu był przerażający. Justin miał krew na twarzy i koszulce. 

- Justin, dla-dlaczego masz na sobie krew? - wyjąkałam.

- Zabiłem go. - odszepnął.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A więc zostawiłam Was w najważniejszym momencie rozdziału. 

Mam nadzieję, że mnie za to nie znienawidzicie haha ;) 

Jednak trzeba przyznać, że zaczęło się już trochę więcej dziać, prawda? 

Jest już grubo po 1 w nocy, ale na szczęście udało mi się dzisiaj przetłumaczyć mimo kilku przeciwności.

Przyznam szczerze, że "The Devil's Reject" nie jest jakimś wybitnie łatwym materiałem do przegryzienia,

a co dopiero tłumaczenia, ale przynajmniej według mnie jest ciekawym opowiadaniem. 

Mam nadzieję, że według Was również. 

Więc następny rozdział za tydzień, wytrzymacie? Wytrzymacie!

twitter: @stratfordsfame

ask: ask.fm/HeartOfBieber