6. "Nie mów tak do mnie, kurwa."

Reagan's POV

- Zabiłem go. - wyszeptał.
Otworzyłam usta ze zdziwienia i gwałtownie się cofnęłam.
- Kogo zabiłeś? - zapytałam.
- Oficera Shauna.. zabiłem go. - powtórzył.
- Justin, jakim cudem się stąd wydostałeś? - zapytałam, podnosząc nieco ton.
- Dzięki temu. - podniósł do góry legitymację. Należała do Marisy.
- Jakim cudem Ty.. 
- Leżała na ziemi.. Oni kazali mi to zrobić. - wyszeptał.
- Kto Ci kazał? - rzuciłam mu zdziwione spojrzenie.
Justin nie odpowiedział, po prostu się odwrócił ode mnie, oczywiście nie chcąc odpowiedzieć na moje pytanie. Westchnęłam, nie do końca wiedząc co mam z tym zrobić. Zaczęłam iść w stronę drzwi i wyciągnęłam kartę by ją zeskanować. Mocny uścisk na moim ramieniu szarpnął mnie do tyłu.
- Jeśli im powiesz, że cokolwiek zrobiłem, zaginiesz tak samo jak oficer Shaun to zrobił. - wysyczał, wbijając mi paznokcie w ramię. 
- Justin, przestań! - krzyknęłam próbując się wyswobodzić z jego uścisku. 
Coraz mocniej zaciskał dłoń na moim ramieniu, jego teraz czarne oczy intensywnie się we mnie wpatrywały.
- Mówię poważnie, Reagan. Powiesz cokolwiek, zabiję Cię. - wysyczał.
- Justin, koleś, wyluzuj. - Brandon zszedł z łóżka i odciągnął ode mnie Justina.
Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku, spojrzałam w dół na swoje ramię. Nowy siniak formował się w miejscu gdzie wcześniej była dłoń chłopaka. Justin popchnął Brandona i podszedł do krzesła, aby usiąść.
- Wszystko w porządku? - szepnął Brandon, podchodząc bliżej by sprawdzić moje ramię. 
- W porządku. - wymamrotałam.
- Czy na pewno? Masz siniaka. - delikatnie przesunął palcami po kształtującym się odcisku, na co drgnęłam.
- Czuję się dobrze, Brandon. Naprawdę. - rzuciłam mu lekki uśmiech.
Spojrzałam na Justina, który pośpiesznie grzebał w ubraniach. Wyciągnął jakieś spodenki koszykarskie oraz t-shirt z wycięciem. Szybko zdjął zakrwawioną koszulę i spodnie. 
- Dobrze się bawisz przyglądając się Bieberowi? - uśmiechnął się Brandon.
Moje oczy szybko się oderwały od niego. Nawet nie uświadomiłam sobie, że przyglądam się Justinowi.. Ale jego ciało było prawdopodobnie jednym z najlepszych jakie kiedykolwiek widziałam. Spojrzałam na niego. Justin gorączkowo szukał miejsca, gdzie mógłby ukryć ubrania.
- Gdzie do cholery mam je schować? - krzyczał w złości i frustracji. 
- Po prostu wymieszaj je z brudnymi ubraniami. Jestem pewien, że nie zauważą. - zaproponował Brandon.
Justin podszedł do kosza na ubrania i wyciągnął kilka z nich, wrzucając do niego te zakrwawiona, tym samym mieszając je z resztą. Te, która wyciągnął wrzucił na wierzch i odwrócił się ku nas. Usłyszałam znajome brzęczenie i drzwi się otworzyły, a Marisa i Anthony weszli do środka.
- Czy ktoś z Was widział moją kartę? Nie mogę jej nigdzie znaleźć. - zapytała kobieta.
Wszyscy pokręciliśmy głowami w odpowiedzi, że "nie". Westchnęła.
- Znaleźliście oficera Shauna? - zapytałam, na co pokręciła głową.
- Niestety nie, a inni oficerzy powiedzieli, że nie widzieli go od lunchu. Martwimy się wszyscy.
- Przykro mi. Mam nadzieję, że go znajdziecie.
Spojrzałam na Justina, który jasno mi ukazywał ten przebłysk mojej śmierci. Szybko odwróciłam wzrok z powrotem na Marisę. Nagle drzwi ponownie się otworzyły i wszyscy zwrócili się ku nim. Tori weszła do środka z wózkiem pełnym różnych rodzajów proszków.
- Cześć Wam. Przyszłam by dać Justinowi i Brandonowi ich lekarstwa. - uśmiechnęła się. 
Zarówno Brandon jak i Justin jęknęli, na co Tori się zaśmiała.
- Chodźcie. To nie jest takie złe.
Zaczęła grzebać w buteleczkach z proszkami, aż w końcu znalazła te, która były potrzebne Brandonowi i Justinowi. Wręczyła im je, a także po butelce wody by mogli popić.
- Wiecie ile macie wziąć. - powiedziała im.
- Tori? - odezwał się Brandon.
- Hm? - uśmiechnęła się do niego.
- Pięknie dziś wyglądasz. - wymamrotał, zanim spojrzał w dół na pigułki i butelkę wody.
- Dziękuję. - zarumieniła się.
Odpowiedział jej skinieniem głowy i odkręcił korek od butelki z proszkami.
- Gdzie jest Lainey? - zapytałam.
- Oh Lainey? Wysłałam ją na inne piętra by dostarczyła resztę lekarstw sama. Mam nadzieję, że jest okej. - wyjaśniła.
- Czy to nie jest niebezpieczne?
- Tak, ale ja muszę robić to cały czas, ona też musi spróbować. - powiedziała.

- Justin, dlaczego nie bierzesz swoich lekarstwa? - Tori podniosła głos.
- Nie potrzebuję tego, kurwa. - wymamrotał. 
- Słuchaj, wiem, że ich nie lubisz, ale to dla Twojego dobra. Tylko proszę, weź je. - prosiła. 
- Nie wezmę. 
- Weź te cholerne lekarstwa, teraz. - powiedziała, wyraźnie zirytowana nim.
- Nie mów tak do mnie, kurwa! - splunął.
Tori nieco podskoczyłam na dźwięk, kiedy Justin na nią krzyknął.
- Prze-przepraszam. Po prostu nie znoszę, kiedy ich nie bierzesz. - wyszeptała.
Justin przewrócił oczami, odkręcając butelkę i wysypując sobie dwie pigułki na rękę. Umieścił obydwie w swoich ustach i odkręcił wodę, trochę popił i połknął je.
- Już. - podał je z powrotem Tori.
Wzięła je i postawiła je z powrotem na wózku. Powtórzyła to samo z lekarstwami Brandona.
- Jak się masz? - zapytała go.
- Dobrze.. A Ty jak się masz, piękna? - uśmiechnął się.
- Super. Może kiedyś moglibyśmy spędzić ze sobą trochę czasu czy coś? Jeśli chcesz. - zaoferowała.
- Nie sądzę, że to możliwe. On naprawdę nie powinien opuszczać izolatki. - wyskoczyła Marisa, a Tori spojrzała na nią wymownie.
- Zawsze mogę zejść tutaj na dół. To nie problem.
- W porządku. - Marisa podeszła do krzesła i usiadła.
- Więc.. chcesz? - Tori ponownie zapytała Brandona.
- Oczywiście. - odpowiedział niezręcznie drapiąc się po karku. 
Tori zachichotała. - Super.. No, hm, muszę iść. Mam jeszcze inne pokoje do przejścia. Cześć Wam. - uśmiechnęła się przed wyjściem.
Brandon teraz strasznie się rumienił. Zachichotałam.
- Ktoś się zakochał. - powiedziałam melodyjnie, szturchając go w ramię.
Odszturchnął mnie i roześmiał się. - Bądź cicho, Reagan. Nie, nie zakochałem.
- Och, ależ tak. - uśmiechnęłam się
- Nie ważne. - roześmiał się i pokręcił głową.
Westchnęłam, po czym powędrowałam dłonią do mojej kieszeni szukając telefonu. Wtedy przypomniałam sobie, że został zepsuty. Jęknęłam, usiadłam na podłodze i patrzyłam w sufit. Brandon usiadł obok mnie z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Co? - roześmiałam się.
- Nic. Hej. - uśmiechnął się.
- Jesteś trochę za bardzo szczęśliwy, kolego. - powiedziałam.
- Mogę zdradzić Ci tajemnicę? - wyszeptał.
- Oczywiście.
Schylił się i szepnął mi do ucha, co wywołało u mnie dreszcze na plecach. - Lubię Tori.
- Wiedziałam. - odparłam.
- Naprawdę? - zapytał przechylając głowę na bok.
- Tak. - pokiwałam głową.
- Nie chcę Wam przerywać rozmowy czy cokolwiek, ale Twoja zmiana się skończyła. - oznajmiła mi Marisa.
- Muszę iść. 
- Nie. - Brandon wydymał swoje wargi.
- Aw, wrócę jutro. - uśmiechnęłam się i przytuliłam go.
Oboje wstaliśmy z podłogi.
- Pa. - machnęłam wszystkim w pokoju.
Skanując moją kartę, drzwi się otworzyły i wyszłam. Szłam wzdłuż długiego korytarza i prawie zeszłam na dół, kiedy przypomniałam sobie, że miałam pytanie do zadania Brandonowi. 
- Cholera.. - mruknęłam i odwróciłam się.
Pobiegłam korytarzem z powrotem do pokoju.
- Co robisz? - zapytała Marisa.
- Zapomniałam zapytać o coś Brandona. - powiedziałam.
- Idę do toalety. Możesz wejść do środka.
- W porządku.
Ponownie zeskanowałam swoją kartę i drzwi się otworzyły. Moje usta otworzyły się widząc sytuację przede mną. Brandon siedział na podłodze i ciął się nożem. Kiedy mnie zobaczył, wyrzucił go.
- Brandon, co Ty robisz? - zapytałam podbiegając do niego.
- Prze-przepraszam.. - jąkał się.
Złapałam ręcznik, który leżał na wierzchu sterty ubrań i usiadłam obok niego.
- Pokaż mi swoją rękę - zażądałam.
Powoli położył dłoń na moich kolanach i zaczęłam owijać ręcznik wokół jego nadgarstka.
- Dlaczego to robisz? - zapytałam.
- Bo.. Ja po prostu nie chcę już żyć. - wyszeptał.
- Brandon, masz dobre życie. Dlaczego chcesz to wszystko sobie odebrać? 
- Mojemu życiu daleko do dobrego.. Zobacz, jestem w tej piekielnej dziurze. - powiedział.
- Jednak masz ludzi, których obchodzisz. Czy to się nie liczy? - spojrzałam w jego brązowe tęczówki.
- Jak kto? Justin jest jedyną taką osobą. - wskazał na chłopaka.
- Mnie obchodzisz. Marisę obchodzisz. Wszystkich strażników obchodzisz. Tori obchodzisz. Każdy się o Ciebie troszczy, Brandon. Po prostu nie zdajesz sobie z tego sprawy. - delikatnie musnęłam jego policzek.
- Kłamiesz. Nie dbasz o mnie. Tylko Justin to robi. - mruknął, odwracając się ode mnie.
- Dbam i naprawdę chciałabym żebyś przestał to sobie robić. To mnie boli wiedząc, że boli Ciebie. - oznajmiłam mu.
- To jest uzależnienie, Reagan. Nie mogę przestań, nawet gdybym próbował. To trudne. - zagryzł wargę by powstrzymać łzy napływające do jego oczu. 
- Czy możesz chociaż spróbować? Dla mnie? Proszę. - błagałam.
- Nie mogę Ci niczego obiecać. - wyszeptał.
- Tak długo jak będziesz próbował to będzie wystarczająco. Nie musisz mi niczego obiecywać. - szepnęłam. - Nie zrobisz tego, kiedy dzisiaj wyjdę, czyż nie?
- Nie zostawiaj mnie, proszę. - popatrzył mi w oczy z błagalnym wzrokiem.
- Muszę.. Nie sądzę bym mogła tutaj zostać. - powiedziałam.
- Proszę, Reagan. Musisz zostać. - błagał.
Westchnęłam. - Zapytam Marisę.
- Dziękuję. - pochylił się i pocałował mnie w policzek.
Uśmiechnęłam się i wstałam. Marisa wróciła do pokoju. Spojrzała na Brandona i ręcznik owinięty wokół jego nadgarstka, a potem na mnie. 
- Co się stało? - zapytała zmartwiona.
- Zranił się i potrzebuje bym tutaj z nim została. Czy uważasz, że to bezpieczne? - poprosiłam ją.
- Hm, nie jestem pewna.
- To będzie tylko jedna noc. Proszę.. Brandon mnie potrzebuje, Marisa. - błagałam.
- W porządku. Ale tylko jedna noc. - westchnęła.
- Ojej. Dziękuję. - przytuliłam ją. - Hej, czy mogłabyś mi przynieść moją walizkę? Myślę, że nie mogę go zostawiać nawet na chwilę. 
Marisa uśmiechnęłą się i skinęła głową. - Oczywiście, kochanie. Wrócę za chwilę. Justin, chodź, czas by udać się do Twojego pokoju.
Justin westchnął i wstał z krzesła na którym siedział. Ruszył za Marisą i zamknął za sobą drzwi. Odwróciłam się i podeszłam do Brandona.
- Możemy się położyć czy coś? Jestem trochę zmęczona. - zapytałam go.
- Tak, możemy. - Brandon podniósł się z podłogi.
Odwinął ręcznik ze swojego nadgarstka i rzucił go do brudnych ciuchów. Oboje podeszliśmy do łóżka i położyliśmy się. Natychmiast oparł głowę niedaleko mojego ramienia i owinął rękę wokół mojej talii, przyciągając mnie bliżej niego. Uśmiechnęłam się bawiąc się moimi włosami. Wolną ręką, zaciągnęłam zasłony nad nami.
- Dobranoc. - wyszeptałam.
- Dobranoc, cudowna. - odszepnął.
Powoli zaczęłam przysypiać, aż w końcu - usnęłam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Więc.. Tori i Brandon się lubią, bardzo ;)

W każdym razie, od razu żeby nie było nieporozumień. Reagan i Brandon to tylko przyjaciele. 

A Justin.. No cóż, z pewnością zostawił Reagan po sobie pamiątkę.

Trochę późno dodaję rozdział (w sumie jak zwykle), bo jest już 2:37, ale nie miałam prądu w domu.

 Jak widzicie, zmieniłam trochę wygląd. Jest nowy nagłowek, który zrobiła mi jedna kochana osoba.

Prawda, że jest wspaniały? Do następnego kochani!

twitter: @stratfordsfame

ask: ask.fm/HeartOfBieber