07. "Dlaczego one chcą Cię zabić.. Te głosy."

Reagan's POV

- Reagan, wstawaj. - poczułam jak ktoś mną potrząsa.
Jęknęłam, odwróciłam się i schowałam głowę w zagłębieniu czyjejś szyi. Ktokolwiek to był, jego ciało było przyjemnie ciepłe. Uśmiechnęłam się lekko i wtuliłam głowę bliżej klatki piersiowej osobnika, rozkoszując się jego ciepłem. Usłyszałam czyjeś westchnięcie nim znowu mną szarpnięto.
- Reagan, Twoja zmiana zaczęła się godzinę temu, wstawaj. - "głos" zaczął się śmiać.
Zmiana! To od razu przykuło moją uwagę. Szybko się podniosłam by usiąść, jednak zostałam z powrotem pociągnięta w dół przez czyjeś silne ramię, co spowodowało, że uderzyłam głową w oparcie łóżka.
- Au. - mruknęłam.
Spojrzałam do góry by ujrzeć Marisę stojącą nade mną i próbującą stłumić w sobie śmiech. Patrząc w bok, zauważyłam, że leżałam tuż obok śpiącego Justina. Jak Justin się tutaj dostał?
- Gdzie jest Brandon? - zapytałam zdezorientowana.
- Jest teraz na konsultacjach. - odpowiedziała.
- Umm, a jak Justin się tutaj dostał? - kontynuowałam.
- Cóż, poszłam po niego, bo on i Brandon przebywają teraz zawsze razem. I kiedy go tutaj przyprowadziłam, był wciąż zmęczony, a Brandona już nie było, więc pomyślałam, że nie miałabyś nic przeciwko jeśli położyłby się koło Ciebie? - oznajmiła bardziej obracając to w pytanie.
- Nie, to całkiem w porządku. Było mi zimno, a jego ciało jest ciepłe, więc.. - uśmiechnęłam się do niej.
- Cóż, jeśli chcesz, możesz iść się przygotować, będę doglądać Justina w tym czasie. - Marisa odwzajemniła mój uśmiech.
- Okej, dziękuję. - próbowałam unieść silne ramię i wydostać się z uścisku chłopaka.
Objął mnie jeszcze bardziej podczas kiedy ziewnął i przyciągnął mnie bliżej siebie. Odwróciłam się za siebie, w kierunku gdzie leżał, a on otworzył lekko oczy.
- Zostań, proszę. - mruknął i ukrył głowę między moim karkiem, a ramieniem.
Odwróciłam głowę w kierunku Marissy, a ona zwyczajnie się uśmiechnęła i usiadła na krześle obok łóżka. Ostrożnie, wplotłam palce we włosy Justina, zmuszając go by przyciągnął mnie jeszcze bliżej. Nigdy nie widziałam go tak spokojnego. Wiem, że byłam tutaj tylko jeden dzień, ale mogłam powiedzieć, że był bardzo zmienny. 
- Zrób to jeszcze raz. - usłyszałam jego szept. 
- Co mam zrobić? - zapytałam zdezorientowana.
- To. - odpowiedział i przebiegł palcami po moich włosach.
- Podobało Ci się? - uśmiechnęłam się.
Justin pokiwał głową i przyciągnął mnie do siebie dosadnie blisko. Uśmiechając się, delikatnie bawiłam się jego włosami. Nie wiedziałam dlaczego był tak bardzo z tego wszystkiego zadowolony. Zazwyczaj, nawet nie pozwolił mi się dotknąć. Teraz chciał uczucia.
- Nie zabiję jej. - usłyszałam pomruk Justina.
- Nie możesz mi mówić co mam robić. - powiedział nieco głośniej. 
- Do kogo mówisz? - zapytałam i ponownie przejechałam palcami po jego włosach.
- Bo mi się to podoba. - skwitował. 
Odsunęłam się trochę, jednak po chwili znów zostałam przyciągnięta przez szatyna w to samo miejsce gdzie byłam wcześniej. Przygryzłam wargę zaczynając się bać. Justin nadal mówił do siebie, a ja po prostu starałam się to ignorować. 
- Hej, nie będziesz mieć z tym problemu jeśli pójdę po coś do jedzenia dla nas wszystkich? - zapytała cicho Marisa.
- Um, kiedy wróci Brandon? - przygryzłam wargę.
- Za jakieś pół godziny. - powiedziała po minucie zastanowienia.
- Więc tak, chyba nic mi nie będzie. - westchnęłam.
- Nic Ci nie będzie. Plus, Tori powinna być tu lada chwila by dać Justinowi jego poranne leki. - uśmiechnęła się.
- W porządku, do zobaczenia niebawem. - pomachałam jej.
- Do zobaczenia. - powiedziała nim zeskanowała swoją kartę i wyszła.
Westchnęłam i z powrotem odwróciłam się do Justina. Wyglądał jakby nad czymś intensywnie myślał. Ostrożnie wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego twarzy. Momentalnie odwrócił głowę w moim kierunku, a emocje w jego oczach były nie do rozszyfrowania.
- O czym myślisz? - wyszeptałam.
- Dlaczego oni chcą bym Cię zabił. - wymamrotał.
Zamarłam, nie będąc w stanie ani drgnąć. Kto chciał by Justin mnie zabił? I dlaczego? Tkwiliśmy w ciszy jakby przez wieczność, ale w rzeczywistości było to zaledwie kilka sekund.
- K-kto chciał mnie zabić? - wychrypiałam.
- Głosy. - mruknął.
W tej chwili poczułam dreszcze przechodzące przez całe moje ciało. Głosy w jego głowie chcą mnie zabić. Obejrzałam wystarczająco filmów by wiedzieć, że jeśli głosy czegoś chcą, to nie spoczną nim tego nie dostaną. 
- Dlaczego mnie? - szepnęłam, czując jak łzy napływają mi do oczu.
Justin otworzył usta by już coś powiedzieć, kiedy nagle usłyszeliśmy głośne brzęczenie drzwi w chwili ich otwarcia. Brandon i jego lekarz weszli do pokoju.
- Witam, jestem Dr. Rosalie Caldwell. A Ty musisz być nową stażystką, Reagan. - uśmiechnęła się.
Była drobną kobietą w blond włosach. Wyglądała na osobę w połowie trzydziestki, a ubrana była w bardzo oficjalny strój. Uśmiechnęłam się i skinęłam głową.
- Czy Brandonowi się polepszyło? - zapytałam cicho.
- Fizycznie, nie.. - westchnęła. - Ale wydaje się być nieco bardziej szczęśliwym.
- To niesamowite. - uśmiechnęłam się.
- Małymi kroczkami jest w drodze powrotu do zdrowia, więc dalej rób to co robisz. - Rosalie odwzajemniła uśmiech. 
- Spróbuję. - wyszeptałam. 
Uśmiechnęła się i wyszła z pokoju. Westchnęłam, rozejrzałam się wokół i usiadłam na podłodze. Justin uważnie mnie obserwował, a Brandon uśmiechał się sam do siebie.
- Um, Justin? Wszystko w porządku? - zaśmiałam się.
Nic nie powiedział, tylko wciąż się we mnie wpatrywał. Zaczynałam odzyskiwać pełną świadomość, skrzyżowałam ręce na piersiach i spojrzałam w inną stronę. 
- Justin, bracie, dlaczego się tak gapisz na Reagan? - Brandon zaśmiał się cicho.
Chłopak znowu nic nie odpowiedział. Powoli wstał i usiadł obok mnie. Ujął mój policzek w swoją dłoń, a jego oczy patrzyły prosto w moje.
- Wiem dlaczego. - szepnął.
- Dlaczego co? - wymamrotałam. 
- Dlaczego one chcą Cię zabić.. Te głosy. - wyszeptał ponownie.
- D-dlaczego? - jęknęłam.
- Jeśli Ci powiem to mnie zabiją. - mruknął.
- Oh. - pisnęłam. 
- Justin, przestań ją straszyć. - westchnął Brandon.
- Mówię jej prawdę! - krzyknął Justin.
- Cóż, może kurwa powinieneś to zatrzymać dla siebie! Spójrz na nią! - Brandon wrzasnął, wskazując na mnie palcem.
Zaczęłam gwałtownie drżeć, łzy prawie zaczęły mi spływać po policzkach. Nie byłam przyzwyczajona do ludzi, którzy tak ze sobą rozmawiają czy coś w ten deseń. Brandon podszedł do mnie, usiadł obok i wziął mnie na swoje kolana. 
- Hej, wszystko w porządku. - wyszeptał. 
- Ze mną też o-okej. - wyłkałam.
- Jesteś bledsza niż duch, Reagan. Nie jest okej. Ale musisz się przyzwyczaić, że z Justinem tak już jest. Ponieważ.. Lepiej nie będzie. - westchnął.
Również westchnęłam, skinęłam głową i przytuliłam się do niego. Musiał być tym zaskoczony, bo zajęło mu to kilka sekund nim mnie objął.
- Nikt mnie nie przytulał odkąd tutaj jestem. - wymamrotał. 
- Ja będę Cię przytulać. - wyszeptałam. 
Brandon uśmiechnął się i ucałował mnie w policzek. Odwzajemniłam uśmiech i ponownie go przytuliłam. Wstałam, po czym pomogłam jemu zrobić to samo i staliśmy tak na przeciwko siebie w ciszy.
- Więc umm, pójdę po Tori, niedługo wrócę. - uśmiechnęłam się.
- Czekaj, czy dobrze wyglądam? Moje włosy są w porządku? A czy mój oddech pachnie? - zapytał mnie i tchnął mi w twarz. 
- Wyglądasz dobrze, ale Twój oddech.. to już inna historia. - zakaszlałam i machnęłam ręką przed moją twarzą.
- To nie było miłe. - wybąkał.
- Ale to prawda. - zachichotałam.
- Po prostu idź po Tori. - ponaglił mnie wzrokiem.
Zaśmiałam się i przytuliłam go jeszcze raz. Objął mnie, a kiedy skończyliśmy swoje tulenie, niepewnie podeszłam do Justina. Obserwował mnie, kiedy powoli kierowałam się w jego stronę.
- Chcesz się przytulić? - zapytałam cicho.
Chłopak nic nie odpowiedział, więc podeszłam do niego i objęłam go wokół szyi. Zawahał się przez długi czas, aż w końcu przytulił mnie do siebie.
- Nikt mnie nie przytulał przez prawie siedem lat. - mruknął.
Wtuliłam się w niego jeszcze mocniej, a łzy same cisnęły mi się do oczu. Justin może być psychiczny, ale nie zasługuje na to. Westchnęłam, po czym go puściłam i ruszyłam do drzwi.
- Wrócę niebawem. - wyszeptałam i wyszłam z pokoju.

Szłam korytarzem, aż dotarłam do metalowych drzwi. Zeskanowałam moją kartę, weszłam po schodach i udałam się do windy. Kiedy w końcu się otworzyła, nacisnęłam przycisk z czwórką i cierpliwie czekałam. Gdy w końcu się otworzyły, pobiegłam korytarzem prosto do apteki. 
- Cześć! - przywitała mnie Lainey.
- Hej! Tęskniłam za Tobą! - powiedziałam radośnie.
- Ja za Tobą też. Nawet nie miałyśmy czasu by się chociaż złapać na korytarzu. - westchnęła. 
- Wkrótce będziemy mieć. - uśmiechnęłam się i przytuliłam ją.
- Z pewnością. Czego szukasz? - wypytywała.
- Tori. - skwitowałam.
- Jest na zapleczu, pójdę po nią. - uśmiechnęła się i weszła do środka.
Czekałam około pięć minut, zanim Tori w końcu wyszła. Uśmiechnęła się do mnie, a później znów spojrzała na Lainey.
- Jesteś absolutnie pewna, że dasz sobie radę? - Tori zapytała ją ponownie.
- Nic mi nie będzie, obiecuję. - roześmiała się Lainey.
- Dobrze, dziękuję Ci bardzo! - uśmiechnęła się.
- To żaden problem, obydwie bawcie się dobrze. - mrugnęła.
Uśmiechnęłyśmy się i weszłyśmy do windy. Tori i ja ucięłyśmy sobie małą pogawędkę w drodze do izolatek. 
- Czekaj, dlaczego chcesz bym pojechała z Tobą na dół? - zapytała nieco zawstydzona.
- Oh, Brandon chciał się z Tobą widzieć. - uśmiechnęłam się.
Tori zarumieniła się i spojrzała w dół na swoje dłonie. Widziałam delikatny uśmiech błąkający się po jej twarzy, kiedy westchnęła szczęśliwie. Resztę jazdy milczałyśmy. Kiedy dotarłyśmy do piwnic, wyszłyśmy z windy i udałyśmy się do pokoju Brandona. Zeskanowałam kartę i weszłyśmy do środka.
- Hej, piękna! - powiedział Brandon.
- Cześć! - krzyknęłam.
- Nie mówiłem do Ciebie.. - zachichotał. 
- Oh. - zarumieniłam się i usiadłam na podłodze pod ścianą.
- Hej, Tori. - Brandon się uśmiechnął.
- Cześć, Brandon. - Tori znowu zaczęła się rumienić.
Justin wstał z miejsca na którym wcześniej siedział i przysiadł się do mnie. Rzuciłam mu lekki uśmiech, a on po prostu się tępo na mnie patrzył. Westchnęłam i zaczęłam się bawić swoimi palcami. Naprawdę chciałabym znów mieć swój telefon.
- Gdzie jest Marisa? Jestem głodny. - wypalił Brandon.
- Nie wiem, ale pójdę do kawiarni i coś wezmę. - powiedziałam.
- Dobrze. - wszyscy się zgodzili. 
Wstając, przesunęłam moją kartą i drzwi się otworzyły. Ruszyłam drogą w dół stali, a kiedy dotarłam do tych samych wielkich i metalowych drzwi, znów użyłam mojej karty. Udałam się na schodami na górę i dotarłam do kolejnych drzwi. Kiedy wydostałam się z piwnic, poszłam do windy, ale była zbyt długa kolejka, więc postanowiłam skorzystać ze schodów. Kontynuując moją drogę do korytarzem, gdzie znajdowały się schody, weszłam na drugie piętro i musiałam się zatrzymać, bo byłam zmęczona. Zatrzymałam się tam na około pięć minut zanim dotarłam na trzecie piętro. Właśnie miałam iść na czwarte, gdy coś zwróciło moją uwagę. W rogu znajdowały się drzwi, które były doskonale ukryte. Pod nimi sączyła się krew z wnętrza pokoju za nimi. Pozwalając mojej ciekawości wziąć nade mną górę, zeskanowałam moją kartą i otworzyłam drzwi. Widok przede mną był ohydny. Przede mną.. Leżał trup oficera Shauna.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

W końcu mamy upragniony siódmy rozdział, wybaczcie, że to zajęło mi tak długo.

Chciałam dla sprostowania coś Wam powiedzieć. Staram się tłumaczyć rozdziały tak jak autorki chciały to przekazać, jednakże nie zawsze jest to dosłowne, ponieważ niektóre zwroty typowo angielskie po prostu nie istnieją w języku polskim i muszę je zastępować czymś innym.  Kolejna rzecz to to, że ostatnio spotykam się z coraz to bardziej obraźliwymi opiniami na mój temat z Waszej strony (nie mówię o wszystkich, mówię o ogóle) i naprawdę to, że nazwiecie mnie wredną suką czy użyjecie jakiegokolwiek innego określenia na mój temat, nie przyspieszy dodania rozdziału, a ja się przez to jeszcze bardziej zniechęcę, a dodatkowo pomyślę, że robię coś źle. Ostatnio zablokowałam na chwilę bloga, bo miałam dość. Przez chwilę nawet przeszło mi przez myśl by przestać tłumaczyć, jednak doszłam do wniosku, że nie będę wszystkich czytelników karać za  jakąś mniejszość osób,  która zwyczajnie próbuje zranić drugiego człowieka najmocniej jak tylko potrafi. Oczywiście, przyjmuję do siebie konstruktywną krytykę, ale nie znacie mnie i nie możecie ot tak wyzywać mnie od najgorszych, kiedy nawet nic Wam nie zrobiłam. 

 Także to tyle ode mnie, mam nadzieję, że niektórzy wezmą sobie to do serca.

Nie wiem kiedy kolejny rozdział, jak będzie to będzie. Nie będę już teraz mówiła konkretnie kiedy kolejny, bo później

jak nie dodaję to mam poczucie winy, że Was zawiodłam, a już i tak mam wyrzuty, że tyle z tym rozdziałem zwlekałam.

twitter: @stratfordsfame

ask.fm: zmieniony 

PS. TO OSTATNI RAZ KIEDY INFORMUJĘ O ROZDZIAŁACH, BO JEST WAS PRAWIE STO OSÓB I PO PROSTU NIE DAJĘ RADY WSZYSTKICH POINFORMOWAĆ NA TWITTERZE, DLATEGO TEŻ INFORMOWAĆ JUŻ NIESTETY NIE BĘDĘ.