08. "Lepiej śpij z jednym okiem szeroko otwartym, suko."

Reagan's POV

Natychmiastowo, moja dłoń wylądowała na moich ustach, powstrzymując krzyk, który desperacko chciał się wydostać z krtani. Martwe ciało oficera Shauna osuwało się o ściankę boczną szafy. Justin musiał poderżnąć mu gardło. Prawdopodobnie to było najbardziej obrzydliwa rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. Szybko zatrzasnęłam drzwi i momentalnie pobiegłam korytarzem i po schodach na czwarte piętro.
- Hej, Reagan. Co z Tobą? - zapytała Lainey z nutą niepokoju w głosie.
- Ze mną? Oh, nic. - powiedziałam, starając się złapać oddech po męczącym biegu po schodach.
- Jesteś pewna? Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha! - krzyknęła.
Zaśmiałam się. - Ze mną wszystko w porządku, Lainey. Po prostu biegłam na górę po schodach, więc jestem zmęczona. Czy Marisa tu przyszła? - zapytałam ją.
- Tak, widziałam ją.. Myślę, że poszła po coś do jedzenia. 
- Dziękuję. - uśmiechnęłam się nim ruszyłam wzdłuż korytarza, a potem do kawiarni.

Marisa stała po drugiej stronie kawiarni i brała śniadanie dla siebie. Udałam się w jej stronę, ignorując wszystkie komentarze od niektórych pacjentów, którzy tutaj akurat przebywali.
- Potrzebujesz pomocy? - uśmiechnęłam się.
Spojrzała na mnie i schowała kosmyk włosów za ucho. - Nie, dam radę. Dali mi wózek żebym mogła przewieźć na nim jedzenie. 
- Oh. W porządku. Brandon i cała reszta wysłali mnie żebym sprawdziła jak Ci idzie. - zachichotałam.
- Właśnie brałam dla nas wszystkich napoje. Pomożesz mi je nieść? - poprosiła.
- Oczywiście. - wyciągnęłam rękę, a ona podała mi uchwyt na napoje z pięcioma kubkami, które były wypełnione sokiem pomarańczowym. 
- Chodźmy. - powiedziała.
Marisa pchnęła wózek załadowany bekonem, kaszą oraz ciastkami, a ja trzymałam uchwyt z piciem i udałyśmy się z powrotem do drzwi.
- Pa, Reagan. - Lainey uśmiechnęła się do mnie i pomachała, gdy zobaczyła mnie na korytarzu.
- Pa. - odpowiedziałam nadal podążając za Marisą.
Po tym jak przeszłyśmy wzdłuż korytarzem i wydostałyśmy się z windy, znów udałyśmy się do piwnicy w której znajdowały się izolatki. Wyciągnęłam kartę i zeskanowałam ją by otworzyć metalowe drzwi.
- I jak niby mam zamiar dostać się na dół po schodach z tym koszykiem? - zapytała Marisa.
- Um, zaczekaj. - Umieściłam napoje na wózku i zbiegłam po schodach. Anthony siedział jak zwykle na swoim miejscu. - Anthony, możesz pomóc mi i Marisie znieść coś na dół? - zawołałam.
Jego głowa natychmiast odwróciła się w moją stronę i momentalnie wstał. - Jasne.
Oboje wróciliśmy tam gdzie stała Marisa.
- Podniesiesz to z nią i zniesiesz na dół? Proszę? - wskazałam na koszyk.
Anthony pokiwał głową i chwycił jeździk za jeden koniec, a Marisa za drugi. Podniosłam kubki do góry i powoli ruszyliśmy schodami w dół.
- Dziękuję, Anthony. - powiedziała.
- Nie ma problemu. - skinął głową, a następnie wrócił na swoje stanowisko. Razem z Marisą ruszyłyśmy drogą prosto do pokoju Brandon. Zeskanowałam kartę i drzwi się otworzyły. 
- Brandon, o mój Boże! - krzyknęłam.
Tori siedziała na Brandonie i obściskiwali się. Kiedy usłyszała mój krzyk, oderwała się od niego i poprawiła swoją bluzkę. Zawstydzona przeczesała swoje włosy i odchrząknęła.
- Um, cóż, to było niezręczne. - wymamrotała.
- Ta.. Przepraszam, że przerwałam. - zaśmiałam się. - Chociaż mamy jedzenie!
Weszłyśmy z Marisą do środka, a ona kopnęła za sobą drzwi nogą by się zamknęły. Tori, Justin i Brandon podeszli bliżej by wziął od nas jedzenie dla siebie. Złapali po tacy i łyżce z dna koszyka, zapakowali wszystko wraz z jedzeniem na tackę nim udali się każdy w swoją stronę. Marisa jako następna wzięła swoje śniadanie, a później ja. Udałam się w stronę Justina i usiadłam na podłodze obok niego. 
- Jak się masz? - szepnęłam zanim wzięłam kęs mojego herbatnika.
- Dobrze. - wymamrotał, wpychając jedzenie do ust.
Tak naprawdę nie wiedziałam co po tym powiedzieć, więc pokój wypełniła cisza. Kiedy skończyliśmy jeść, wszyscy umieściliśmy nasze tace i naczynia z powrotem na wózku.
- Zaraz wracam. Idę odstawić to z powrotem do kawiarni. - oznajmiła nam Marisa.
- Dobrze. - powiedziałam. 
Po raz kolejny opuściła pokój. Spojrzałam na Tori i Brandona, którzy się do siebie przytulali.
- Czy wy.. chodzicie ze sobą? - zapytałam.
- Nie. - odpowiedziała Tori.
- W każdym razie, jeszcze nie. - skwitował Brandon uśmiechając się do Tori.
Momentalnie się zarumieniła. - No cóż, było fajnie, ale niestety muszę wracać do apteki. - wybąkała.
- Proszę zostań. - poprosił chłopak przyciągając ją bliżej siebie.
- Chciałabym, ale to moja praca. Wrócę później z lekarstwami. Do zobaczenia, Brandon. - delikatnie musnęła wargi Brandona zanim wstała z łóżka. - Cześć Wam. - machnęła do mnie i Justina nim wyszła przez drzwi. 

- Reagan, chodź tutaj. - Brandon poklepał miejsce obok niego na łóżku. Wstałam z podłogi i poszłam do niego.
- Jak mam się z nią umówić? - zapytał mnie.
- Że co? - rzuciłam mu zdezorientowane spojrzenie.
- Nie wiem jak się z nią umówić, powinienem powiedzieć "Pójdziesz ze mną na randkę?" czy "Będziesz moją dziewczyną?" czy coś innego? Nie wiem.. - powiedział sfrustrowany przeczesując palcami swoje włosy.
Zachichotałam. - Cóż, urocze jest powiedzieć "Będziesz moją dziewczyną", więc tak powiedz.
- Bardzo Ci dziękuję za radę. - objął mnie ramionami i przytulił mocno.
- Proszę bardzo. - uśmiechnęłam się przytulając go.
- Kurwa, nie mam zamiaru jej zabić. Przestań mi mówić co mam robić do cholery. - zaczął głośno krzyczeć Justin.
- Justin, uspokój się. - wstałam i podeszłam do miejsca w którym siedział. Pochyliłam się i przebiegłam palcami po jego włosach.
- Przestań kurwa. - odrzucił moją rękę i wstał.
- Prze-przepraszam. - mruknęłam przygryzając wargę.
Justin otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale zatrzymał się, gdy usłyszał, że drzwi się otwierają, a Marisa weszła do środka. Byłam z Justinem w momencie, kiedy chciałam mu powiedzieć co zrobił.
- Marisa, możemy porozmawiać na zewnątrz? - zapytałam jej.
- Um, pewnie. - uśmiechnęła się i odwróciła się z powrotem by wyjść. 
Już miałam ruszyć za nią, kiedy Justin złapał mnie za ramię i odwrócił twarzą do niego.
- Jeśli jej powiesz co zrobiłem, zabiję Cię. - ostrzegł.
Przełknęłam głośno ślinę i pokiwałam głową, zanim odwróciłam się i wyszłam na zewnątrz.
- Co się stało, kochanie? - zapytała, kiedy tylko drzwi się zamknęły.
- Znalazłam ciało oficera Shauna. - wyszeptałam.
Westchnęła. - Nie żyje? 
Skinęłam głową. - Jego ciało było w szafie na trzecim piętrze. To było straszne.
- O mój boże, muszę powiedzieć strażnikom. To ich zniszczy. - chciała odejść, zatrzymałam ją.
- Ale.. wiem kto go zabił, Marisa.
- Kto to był? - zapytała.
- On mnie zabije, jeśli Ci powiem. - odpowiedziałam.
- Nie, nie zrobi tego, Reagan. Będziesz bezpieczna. Kto to był? - zapytała po raz kolejny.
- To był Justin. - szepnęłam tak cicho, że tylko Marisa mogła usłyszeć.
- Mówisz poważnie? Muszę z nim porozmawiać.
- Nie! - niemalże krzyknęłam. - Marisa, powiedział, że mnie zabije jeśli komukolwiek powiem. Proszę nie mów nic. - błagałam ją.
Oblizała wargi i westchnęła przeczesując swoje włosy. - Dobrze, ale muszę powiedzieć strażnikom gdzie jest ciało oficera Shauna. - powiedziała.
- Dobrze. - skinęłam głową. - Hej, za chwilę wrócę. Muszę iść do łazienki.
Pokiwała głową, a ja poszłam wzdłuż korytarzem. Skręciłam, aż w końcu znalazłam łazienkę i weszłam do niej. Po załatwieniu swoich spraw fizjologicznych, spłukałam wodę i umyłam ręce. Po chwili wróciłam do pokoju Brandona.
- Dlaczego jej powiedziałaś, kurwa? - Justin krzyknął na mnie.
- Co masz na myśli? - zapytałam nerwowo.
- Powedziałaś Marisie. Teraz ona powie wszystkim innym! - krzyknął.
Podbiegł do mnie, zacisnął dłonie na moich ramionach i uderzył mną o ścianę. 
- Przepraszam, Justin! - krzyczałam rozpaczliwie szukając drogi ucieczki od niego.
Uniósł pięść i dokładnie wiedziałam co będzie dalej. Zacisnęłam powieki.
- Nie próbuj jej kurwa uderzyć! - wrzasnął Brandon.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam jak Brandon pociągnął Justina uderzając nim o podłogę.
- Chłopaki, po prostu przestańcie! - krzyknęłam, a łzy swobodnie spływały mi po policzkach.
Brandon momentalnie opuścił pięść i wściekły podszedł z powrotem do swojego łóżka. Justin podciągnął się z ziemi i spojrzał na mnie.
- Lepiej śpij z jednym okiem szeroko otwartym, suko. - warknął.
Drzwi do pokoju nie były w pełni zamknięte, więc Justin wybiegł. Nie jestem pewna dokąd dokładnie i szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to. Podeszłam i rzuciłam się w ramiona Brandona. Zaczął gładzić moje włosy. Schowałam głowę w jego ramię i zaczęłam głośniej szlochać.
- Sh, już dobrze, Reagan.. Nie pozwolę mu Cię skrzywdzić. - szepnął mi do ucha. - Zostawił Ci jakieś siniaki? - zapytał na co skinęłam głową.
- Gdzie? - kontynuował.
Usiadłam i uniosłam do góry ręce. Siniaki formowały się na obu ramionach, w miejscach gdzie Justin mocno mnie ściskał.
- Jestem pewna, że jeden mam też na plecach. - szepnęłam.
- Mogę zobaczyć? - zapytał chłopak.
- Tak. - odpowiedziałam.
Dłoń Brandona powędrowała wzdłuż mojej koszuli i podniósł ją na wysokość mojego karku. Oglądał moje plecy przez minutę, a następnie opuścił koszulę z powrotem.
- Jest siniak. - w końcu powiedział.
Westchnęłam. - Myślę, że muszę do tego przywyknąć..
- On Cię nie skrzywdzi ponownie, Reagan. W każdym razie nie kiedy jestem w pobliżu. - zapewnił mnie.
- Obiecujesz? - zapytałam.
Wyciągnął palec do złożenia obietnicy i pokiwał głową. - Obiecuję. - zachichotałam i złapałam swoim palcem jego. 
- Nie robiłam tego od czwartej klasy. - roześmiałam się.
- No cóż, ja też, ale w tej chwili to było koniecznie. - uśmiechnął się.
To był już jeden z tych cholernie piekielnych dni, a to nawet jeszcze nie pora lunchu.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Myślicie, że Reagan dobrze zrobiła mówiąc Marisie? Czy może przez to trochę straciła w oczach Justina?

Brandon jest mega uroczy opiesfoijisodgjirefd, prawda?

I voila! Mamy rozdział :)
Tłumaczyłam go całą noc w drodze samochodem, a później w samolocie, więc jeśli coś jest nie tak to wybaczcie.

W ostatnim rozdziale pobiliście liczbę komentarzy jakich kiedykolwiek mi zostawiliście.

Bardzo Wam dziękuję za te ciepłe słowa, za tyle wiary we mnie, to bardzo miłe i wywołuje uśmiech na mojej twarzy.

Do następnego rozdziału, który będzie.. a to niespodzianka! ;)

 twitter: @stratfordsfame

ask: ask.fm/stratfordsfame (zmieniłam z poprzedniego)