12. "Odrzucenie...Bycie zranionym."

Brandon's POV:
- Brandon, obudź się! - Marisa mną wstrząsnęła.
- Zostaw mnie samego. - mruknąłem i chwyciłem poduszkę, naciągając ją na głowę.
Westchnęła, a następnie wstrząsnęła mną ponownie. - Brandon, poważnie, wstawaj. Musisz zobaczyć się z Rosalie.
- Dobrze. Wstałem. - powoli usiadłem, przecierając oczy.
- Ubieraj się, a ja pójdę po coś do jedzenia.
Odpowiedziałem skinieniem głowy i zrzuciłem z siebie kołdrę, wstając z łóżka. Podszedłem do swoich ubrań i rozpocząłem poszukiwania aż w końcu znalazłem to, czego potrzebowałem. Para koszykarskich spodenek,  a także biała bluzka z dekoltem w kształcie litery "V". Chwytając dół mojej koszulki, uniosłem ją i ściągnąłem z siebie. Szybko zastąpiłem ją inną koszulką, a następnie zrobiłem to samo ze spodniami, zakładając koszykarskie spodenki. Marisa wróciła do pokoju, kiedy skończyłem się ubierać.
- Nie byłam pewna, co chcesz, więc przyniosłam ci trochę zboża. - podała mi miskę pełną Fruit Loops.
Zaśmiałem się. - Dziękuję. - wróciłem do swojego łóżka i usiadłem.
Szybko zjadłem płatki, a następnie oddałem jej miskę, ocierając usta.
- Czy Rosalie jest gotowa, aby mnie zobaczyć? - zapytałem.
- Jestem pewna, że jest. Chodźmy. - zasygnalizowała, abym podążął za nią, więc tak zrobiłem.
Wyszliśmy z pokoju, wędrując długim korytarzem. Kiedy doszliśmy na miejsce, czułem, jakbym się zestarzał. Marisa powoli otworzyła drzwi, odsłaniając Rosalie.
- Cześć, Brandon. - Rostalie wstała z krzesła, aby podejść i mnie przywitać.
Uśmiechnąłem się. - Cześć, Rosalie.
Skierowałem się do krzesła, siadając na nie, kiedy Rosalie wróciła na swoje. Marisa pomachała do mnie po raz ostatni przed zamknięciem drzwi, pozostawiając nas samych. Nienawidziłem tutaj być. Mówienie o swoich uczuciach...to po prostu coś, czego nienawidzę. Nienawidzę mówić ludziom o tym, jak się czuję i co o nich myśle.
- Jak się masz? - odchrząknęła Rosalie.
Wzruszyłem ramionami. - W porządku...A ty?
- Czuję się dobrze, lecz nie jesteśmy tutaj, aby rozmawiać o mnie. Jesteśmy tutaj, by rozmawiać o tobie. - wskazała na mnie.
- Tak... - mruknąłem, spuszczając wzrok.
- Czy...Czy ostatnio zrobiłeś sobie krzywdę? - zapytała mnie.
- Nie. Aktualnie nie.
- Co cię powstrzymuje?
- Reagan...Reagan mnie powstrzymuje. - oblizałem wargi.
- W jaki sposób to robi? - zapytała, po raz kolejny dopasowując się do fotela.
- Powiedziała, że rani ją, kiedy widzi, że robię to sobie...Poprosiła mnie, abym przestał, więc staram się...By ją uszczęśliwić. - uśmiechnąłem się na myśl o tym, że Reagan jest szczęśliwa. Było to wszystko, czego potrzebowałem.
- Podoba ci się? - zapytała Rosalie.
- Nie. Reagan to moja najlepsza przyjaciółka, niemal jak siostra, której nigdy nie miałem. Podoba mi się ktoś inny.
- A kto to? - zapytała.
- Tori Powers. - szepnąłem, a w moim żołądku natychmiast pojawiło się tysiące motyli.
- Farmaceutka?
- Tak... - zamilkłem.
- Zaprosiłeś już ją na randkę?
Westchnąłem, dostając coraz bardziej denerwujące pytania.
- Nie. Nie zaprosiłem. Boję się. - przebiegłem palcami po swoich włosach.
- Czego, Brandon? - oblizała wargi i spojrzała mi prosto w oczy.
- Odrzucenia...Bycia zranionym. - odpowiedziałem, patrząc w jej oczy.
- Cóż, czy ona też cię lubi?
- Myślę, że tak...Odwzajemnia moje pocałunki i rumieni się, kiedy jestem obok. - zaśmiałem się.
- Więc, zaproś ją. Oboje wyglądacie uroczo. - zaśmiała się Rosalie.
- Dobrze. Spróbuję. - uśmiechnąłem się do niej.
- Nadszedł czas, by iść. Zobaczymy się jutro, dobrze? - wstała i podeszła do drzwi.
Podążałem tuż za nią, gdy prowadziła mnie przez korytarz, do mojego pokoju. Kiedy zeskanowała swoją kartę, drzwi się otworzyły, a ja wszedłem do środka.
- Pa, Rosalie! - przytuliłem ją pośpiesznie, a następnie odeszła.
Położyłem się z powrotem na łóżko, wpatrując się w sufit. Naprawdę nie wiem, co teraz zrobić. Co jeśli zaproszę Tori, a ona odmówi? Byłbym przez to przybity i wróciłbym do cięcia, przez co zraniłbym Reagan. Wszystkie uczucia budujące się we mnie sprawiają, że chcę się ciąć. Zbyt dużo stresu do zniesienia. Szybko odciąłem się od swoich myśli, gdy drzwi się otworzyły, a Reagan wraz z Justinem weszli do pomieszczenia.
- Hej. - uśmiechnęła się Reagan i pobiegła, by usiąść obok mnie na łóżku.
Uśmiechnąłem się i podniosłem, a następnie owinąłem wokół niej ramiona, przyciągając ją do uścisku. - Hej.
- Dobrze spałeś? - zapytała.
Skinąłem głową. - A ty?
Westchnęła i pokręciła głową. - Miałam koszmar. - przygryzła wargę.
- O czym?
- Wolałabym o tym nie mówić. - wymamrotała.
- Dobrze, Reagan. Nie musisz. - uśmiechnąłem się.
- W porządku...Rozmawiałeś dzisiaj z Tori? - zapytała, zmieniając temat.
- Nie. Ale jestem pewny, że przyjdzie tutaj za chwilę, aby dać mi leki. - powiedziałem.
- Umówisz się z nią? - zapytała, patrząc na mnie.
- Spróbuję...Po prostu boję się, że odmówi. - zmarszczyłem brwi.
- Aw. - Reagan delikatnie dotknęła mojego policzka, a następnie podniosła mój podbródek, abym na nią spojrzał. - Wiem, że Tori cię lubi, więc nie denerwuj się. Zgodzi się. - posłała mi uspakajający uśmiech.
- Na pewno? - zapytałem cicho.
- Jestem pewna.
Siedzieliśmy w milczeniu przez kilka kolejnych minut aż w końcu drzwi się otworzyły i byłem pewien, że jest to Tori z wózkiem pełnym lekarstw i wody. Justin i ja wstaliśmy, podchodząc do niej.
- Dzień dobry. - uśmiechnęła się.
- Dzień dobry. - obaj odpowiedzieliśmy równocześnie.
- Wiecie, co robić. - podała nam nasze leki po czym chwyciliśmy za butelkę wody.
Wrzucając dwie tabletki do ręki, umieściłem je w ustach, otwierając butelkę wody. Włożyłem butelkę wody do swoich ust i przechyliłem głowę do tyłu tak, aby połknąć tabletki wraz z wodą. Oddałem wszystko Tori, a następnie Justin zrobił to samo.
- Tori? - zapytałem, patrząc na nią.
- Tak? - uśmiechnęła się, napotykając mój wzrok.
- Czy mogę o coś spytać? - moje tętno przyśpieszyło.
- Oczywiście. O co?
- Czy...Czy zostaniesz moją dziewczyną? - zapytałem nerwowo.
Milczała przez chwilę, aby dotarło do niej to, co powiedziałem, lecz ogromny uśmiech rozprzestrzenił się na jej twarzy. - Bardzo chciałabym być twoją dziewczyną. - podeszła bliżej mnie.
Chwyciłem ją w pasie i przyciągnąłem jej usta do swoich, delikatnie składając na nich pocałunek po czym szeroko się uśmiechnąłem, odrywając się od niej. Spojrzałem na uśmiechniętą Reagan.
- Mówiłam. - powiedziała bezgłośnie.
Roześmiałem się i pokręciłem głową, odwracając się w stronę Tori i całując ją po raz kolejny.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Aw, Brandon i Tori  są przesłodcy. 

Przepraszam, że dodaję ten rozdział dzisiaj, a nie wczoraj...Nie złoście się. Kocham was. Pa. 

Ask: http://ask.fm/luvmyDemi

Twitter: https://twitter.com/gxmezbeauty