11. "Jakie uczucie sprawia kwas, Reagan?"

Ostrzeżenie: Jeżeli masz słaby żołądek, NIE czytaj. 

~***~

Reagan's POV:

- Cześć, Reagan. - uśmiechnął się Justin.

- C-co masz zamiar zrobić? - szlochałam, starając się uwolnić swoje ręce z lin.

- Nawet nie próbuj, to nic nie da. - uśmiechnął się.

- Dlaczego to robisz? - szepnęłam.

- Ponieważ będąc małym donosicielem, powiedziałaś Marisie o tym co zrobiłem oficerowi Shaunowi. -  splunął.

- Dlaczego chcesz mnie za to zabić? Powinna wiedzieć! - niemal płakałam.

Justin natychmiast odwrócił głowę w moim kierunku, a jego oczy zrobiły się czarne. Podszedł do mnie, wyciągając coś z kieszeni. Wyglądało to, jak jego scyzoryk.

- Myślisz, że w porządku jest donosić na mnie, głupia kurwo? - warknął. Wiedziałam, że był tuż obok mnie. Przyłożył ostrze do mojego ucha i przebił je na wylot. Wydałam z siebie donośny krzyk, kiedy Justin wyłącznie śmiał się.

- Więc, Reagan. Jak chcesz umrzeć? Mam spalić Cię poprzez kwas czy kazać zjeść Ci twój mózg, a może to i to? - uśmiechnął się.

Nie mogłam już dłużej powstrzymywać łez. Wiedziałam, że nie żartował. Wszystko, co mogłam zrobić to siedzieć. Podszedł do stołu, na którym leżała ogromna miska pełna przezroczystego płynu, a następnie przyniósł ją do mnie. Ostrożnie, postawił ją na dole i uniósł moje stopy do góry. Upuszczając je do miski, od razu poczułam, jak coś zżera moją skórę. Ciecz automatycznie poczerwieniała przez ilość krwi, którą traciłam. Nie mogłam nawet krzyczeć z bólu.

- Jakie uczucie sprawia kwas, Reagan? - uśmiechnął się.

Nie mogłam wydać z siebie żadnego dźwięku, spalanie doszło do momentu, w którym nie mogłam oddychać. Justin podszedł do mnie, wyciągając swój scyzoryk z powrotem. Uśmiechając się, zbliżył się do mnie i umieścił ostrze w mojej prawej skroni. 

- Teraz, Reagan. Zrobię coś najlepszego. Ogromnie rozboli cię głowa, ale chcę, abyś wszystko poczuła. - uśmiechnął się, zanim wepchnął nóż w moją czaszkę. 

Krew ściekała z mojej głowy, krzepnąc. Zaczął odcinać czubek mojej głowy. Prawie skończył, a ja ledwo utrzymywałam oczy otwarte przez ilość krwi, jaką traciłam. Kiedy nareszcie ją odciął, wziął ją i rzucił na ziemie. 

- Więc, Reagan. Jak się czujesz? - uśmiechnął się.

Nie mogłam odpowiedzieć. Moje oczy zaczęły się zamykać i nie miałam pojęcia, kiedy nareszcie zamkną się na zawsze. Poczułam ostry ból w ramieniu. Patrząc na nie, zobaczyłam, że Justin włożył do niego dwie różne igły. 

- Wiem, że prawdopodobnie zastanawiasz się, co to. Dobrze, więc jedno - zaczął, wskazując na igłę po prawej stronie. - jest sterydem. A ten, to strzał adrenaliny. Nie możesz umrzeć dopóki nie przejdziemy do zabawy. 

Chciałam tak bardzo go zabić. Ale nawet jeśli wyrwałabym się z tych lin, byłabym zbyt słaba, aby się ruszyć. Podszedł do mnie i ponownie chwycił swój scyzoryk. 

- Nie martw się, kop adrenaliny dojdzie niebawem. A teraz, musimy zrobić coś innego. - uśmiechnął się.

Unosił się nad moją głową, patrząc na mój niezabezpieczony mózg. Ostrożnie, udał się do lewej strony mojego mózgu i przebił go nożem. Czułam, jak adrenalina zaczyna kopać. Chciałam go odepchnąć i uciec, ale mogłam tylko siedzieć na krześle, wiercąc się.

- Nareszcie, zaczyna działać. - odetchnął z ulgą. 

Wszedł głębiej w mój mózg, wyjmując z niego większy kawałek. Wreszcie, kiedy skończył, chwycił go i umieścił na patelni. Około 30 sekund później, chwycił go, a następnie podszedł do mnie.

- Teraz, Reagan. Będziesz dobrą dziewczyną i zjesz to, dobrze? - zapytał Justin przed wepchnięciem tego w moje usta. Starałam się żuć, aby nie dostać jeszcze większej kary, ale skończyło się na odruchu wymiotnym przez co wyleciało to z moich ust i spadło w kwas. Justin najechał nożem na mój nadgarstek i głośno warknął.

- Wiesz, myślałem, że zaczniesz się słuchać, ale jesteś zbyt głupia, aby to zrobić. Teraz musisz poradzić sobie z konsekwencjami. - warknął.

Wstając, zbliżył się do stołu, który znajdował się przy piecu i chwycił coś, co wyglądało jak młot. Powoli podszedł do mnie, uderzając nim w mój żołądek.

- Jeśli słuchałabyś się, nic by ci się nie stało! - krzyknął przed uderzeniem mnie ponownie.

Moje oczy dłużej nie mogły zostać otwarte. Szczerze mówiąc, chciałam, aby wszystko już się skończyło. Usłyszałam głębokie westchnięcie Justina, zanim podniósł miskę z kwasem.

- Pa, Reagan. - powiedział, a zaraz później poczułam najgorsze pieczenie, jakie kiedykolwiek czułam. Następnie, moje oczy zamknęły się. I nigdy nie otworzyły ponownie.

~***~

- Reagan! - poczułam, jak ktoś mną wstrząsa. 

- Reagan! Obudź się! - usłyszałam czyjś krzyk.

Siadając, poczułam jak łzy spływają po moich policzkach, a mój oddech jest ciężki. Owinęłam ramiona wokół siebie, kiedy łzy gwałtownie zaczęły spadać po moich policzkach. Poczułam parę silnych, owiniętych wokół mnie ramion, przyciągających mnie do siebie.

- Reagan, co się stało? - usłyszałam mamrotanie Justina.

Krzycząc, wyrwałam się z jego uścisku i skuliłam się w rogu ściany. Nie mogłam powstrzymać łez. Ten sen wydawał się tak realny. Wiedziałam, że Justin mógłby to zrobić, gdyby tylko chciał. 

- Reagan, co zrobiłem? - szepnął.

- T-ty, j-ja - wyjąkałam.

- Cii. - powiedział Justin i przyciągnął mnie do siebie. Schował głowę w moich włosach i delikatnie kołysał mną w przód i w tył. Płakałam w jego klatkę piersiową. 

- Wszystko w porządku? - mruknął.

- Nie. - szepnęłam.

- Chcesz powiedzieć mi, co się stało? - zapytał ostrożnie. 

Pokręciłam przecząco głową, mocniej go przytulając. Delikatnie zaśmiał się i pocałował czubek mojej głowy, wzdychając. Zamknęłam oczy, starając się zapomnieć o tamtym śnie.

- Prześpij się jeszcze. - uśmiechnął się.

- Nie zostawiaj mnie. - pisnęłam.

Nawet nie wiem, co tutaj robiłam, ale z jakiegoś powodu, lubiłam być w ramionach Justina. Być może był psychopatą i brutalnie zamordował mnie w moim śnie, ale czułam się...bezpiecznie. Położyłam się obok niego, kładąc głowę na jego piersi.

- Dobranoc. - ziewnęłam.

- Dobranoc, piękna.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak bardzo nie zazdroszczę Reagan tego snu.

I jest kolejny rozdział! Dziękuję za wszystkie komentarze, to co piszecie mi na asku, i tak dalej. Też was kocham! Bardzo mocno. A w związku z tym, że zaczęły się wakację, chciałabym życzyć wam najpiękniejszych wakacji na świecie. Zasługujecie na nie. Dziękuję, kocham was. 

Ask: http://ask.fm/luvmyDemi

Twitter: https://twitter.com/gxmezbeauty