10. "Dlaczego tak bardzo nienawidzisz jolly ranchers?"

Reagan's POV:

Przez ostatnie kilka godzin, Justin spał, więc stwierdziłam, że nadszedł czas, aby go obudzić. Delikatnie podnosząc się, przeczesałam palcami jego włosy.

- Justin, obudź się. - szepnęłam.

Jęcząc, otworzył oczy i usiadł.

- Chciałam ci powiedzieć, że muszę już iść. - byłam przygotowana do wstania i wyjścia, lecz złapał mnie w pasie, przyciągając do siebie.

- Nie zostawiaj mnie... - wymamrotał, a następnie położył głowę na moim ramieniu.

Uśmiechnęłam się, ponownie przeczesując jego włosy. - Ale muszę. Wrócę później. - powiedziałam.

Justin pokręcił głową, zaciskając na mnie swój uścisk. - Nie lubię być sam. 

- Mam wspierać Brandona...To moja praca. - powiedziałam.

- Możesz iść później, tylko nie zostawiaj mnie...Proszę, Reagan. - błagał. 

- Dobrze...ale tylko dlatego, że jesteś uroczy. 

- Dziękuję. - zaśmiał się Justin.

Pomieszczenie zamilkło, nie było słychać nic, oprócz oddychania mojego, a także Justina. Wróciłam myślami do momentu, kiedy zapytałam go, jak zabił strażnika...jolly rancher.

- Justin? - zapytałam, patrząc na niego z góry.

- Tak? - odparł.

- Dlaczego tak bardzo nienawidzisz jolly ranchers? - zapytałam go.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? - wyszeptał.

- Cóż, oczywiście... - delikatnie się zaśmiałam.

Westchnął i usiadł na łóżku. Przebiegł palcami  po swoich włosach, wypuszczając z siebie kolejne westchnienie.

- Cóż...Zaczęło się to, kiedy miałem 10 lat...Mój tata wiedział, jak zamienić to w broń. Wtedy jeszcze nie miałem pojęcia na ten temat...Za każdym razem kiedy to robił, podpalał tym moje plecy...Przychodził do mojego pokoju, ściągał moją koszulkę i kładł mnie na brzuchu. Wyciągał jolly rancher z opakowania i kładł je na mnie, był to już pewien rodzaj cierpienia...Po prostu parzył mnie nimi, lejąc wosk na moje plecy. Bolało, jak diabli. Śmiał się, kiedy krzyczałem. Zawsze były one zielone. Dlatego także nienawidzę koloru zielonego. - wyjaśnił.

- O mój boże, Justin, tak mi przykro. Wciąż masz blizny? - zapytałam, będąc wścibska. 

Powoli skinął głową. - Mogę ci pokazać.

Justin wstał z łóżka i zaczął unosić koszulkę, a następnie rzucił ją na podłogę. Odwracając się, mogłam dostrzec tam wszystkie jego blizny od wosku. Było to doprawdy straszne...Fakt, że tata sprawiał mu takie cierpienie, powodował, że łzy napływały do moich oczu.

- Justin, to przerażające. - powiedziałam, a mój głos zaczął pękać, kiedy powstrzymywałam łzy.

- Tak...Także znęcał się nade mną. - powiedział, a następnie podniósł koszulkę, zakładając ją z powrotem.

- Dlaczego to robił? - zapytałam.

- Wraz z moją mamą często kłócili się, powoli zaczął rozwijać się jego alkoholowy nałóg. Winił za to Jaxona, Jazmyn, a także mnie. Dlatego mnie bił. Nigdy nie uderzył Jaxona i Jazmyn, ponieważ mówił, że byli na to za "młodzi".

- Justin, naprawdę nie zasługiwałeś na to wszystko. Twój ojciec był okropnym człowiekiem, bez obrazy. - powiedziałam.

- Wiem, że taki był. Nie musisz mówić bez obrazy...nienawidziłem go. - Justin zajął miejsce obok mnie.

- Nie powinieneś nienawidzić swojego ojca, nawet po tym wszystkim, co zrobił. - mruknęłam, oblizując swoje usta. 

Justin natychmiastowo odwrócił głowę w moim kierunku, patrząc mi prosto w oczy. Jego niegdyś miodowo-brązowe tęczówki, pociemniały.

- Czy ty naprawdę kurwa to powiedziałaś? Po wszystkich gównach, które mi zrobił, miałem go kochać? Nie sądzę. Nienawidziłem go, Reagan...naprawdę go nienawidziłem. - krzyknął na mnie.

- P-przepraszam, Justin. - szepnęłam, ześlizgując się z łóżka. - Słuchaj, teraz naprawdę muszę wrócić do pokoju Brandona. Przepraszam. - skierowałam się do drzwi, lecz Justin mnie zatrzymał.

- Przepraszam za to, że krzyknąłem... - wyszeptał.

- Nic nie szkodzi...Po prostu naprawdę muszę iść. - wyrwałam się szybko z jego uścisku, a następnie podeszłam do drzwi. Wyciągając moją kartę, zeskanowałam ją, by drzwi się otworzyły. Ruszyłam wzdłuż korytarza, idąc do pokoju Brandona.

- Wróciłam. - ogłosiłam, kiedy weszłam do pomieszczenia. 

- Widzę... - powiedział Brandon, zupełnie się tym nie przejmując.

- Co się stało? - zapytałam.

- Nic. - mruknął.

Podeszłam bliżej, a następnie usiadłam obok niego na łóżku. Odsunął się ode mnie. Westchnęłam.

- Brandon, jesteś zły, ponieważ wyszłam z Justinem?

- Nie. Jestem zły, ponieważ mógł cię zranić, a ja nie mam zamiaru już dłużej cię chronić. - powiedział.

- Aw Brandon...Justin nie zrani mnie. Nie jest taki zły. - położyłam się obok Brandona, owijając wokół niego swoje ramiona.

- Przepraszam, że sprawiłam, że byłeś wściekły...Nigdy nie zostanę już z nim sam na sam. - szepnęłam.

- Naprawdę? - odwrócił swoją twarz w moim kierunku.

- Naprawdę...Jeśli sprawi to, że poczujesz się lepiej. - posłałam mu lekki uśmiech.

- Cieszę się z tego, że pracujesz ze mną. - uśmiechnął się, patrząc prosto w moje oczy.

- Dlaczego? - zapytałam.

- Jesteś taka miła i zawsze wiesz, jak mnie uszczęśliwić. - zaśmiał się.

Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, lecz drzwi się otworzyły, co spowodowało, że oboje spojrzeliśmy w ich kierunku. Tori weszła ze swoim koszykiem pełnym lekarstw i butelkami wody. Uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła Brandona wraz ze mną.

- Hej, Tori. - uśmiechnęłam się i pomachałam.

- Hej, piękna. - zarumienił się Brandon, podchodząc do niej.

Chwycił ją w pasie, przyciągając bliżej siebie. Schylając się, złożył pocałunek na jej ustach. Zachichotała, a następnie odsunęła się. 

- Jesteście definicją słodkości. - roześmiałam się.

- Tak czy inaczej, Brandon. Musisz przyjąć lekarstwa. 

Brandon wywrócił oczami, chwytając pigułki z jej ręki. Wziął butelkę wody i umieścił 2 tabletki na swojej ręcę. Odkręcił wodę, wrzucił jedną z pigułek do buzi i wziął łyk wody, połykając. Powtórzył czynność z kolejną tabletką, a następnie oddał wszystko Tori.

- Dobrze. Teraz muszę odwiedzić jeszcze inne pomieszczenia. Zobaczymy się później. - uśmiechnęła się. Brandon złapał ją i mocno przytulił, całując. 

- Pa, Tori. 

Pomachała ręką i wyszła z pokoju. Mój żołądek burczał na co Brandon spojrzał na mnie, wypuszczając z siebie głośny śmiech.

- Co w tym śmiesznego? - zapytałam.

- Ktoś jest głodny. - zaśmiał się.

- To jest takie śmieszne? - zachichotałam. - Lecz racja, jestem głodna. Chcesz iść zjeść coś ze mną? 

- Nie mogę wyjść z pokoju. - skrzywił się.

- Aw, nie. Powiemy, że jesteś ze mną. Chodźmy.

Chwyciłam rękę Brandona, a następnie opuściliśmy pokój. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Brandon jest tak uroczy. Czy tylko mnie przeraziła opowieść Justina o swoim ojcu? To było straszne...

Miałam dodać rozdział w Piątek, ale doprawdy nie mogłam wytrzymać. Przepraszam, Mary. Następnym razem będę się słuchać. I cieszę się, że spodobało wam się moje tłumaczenie. Kocham was. Do następnego rozdziału!

Ask: http://ask.fm/luvmyDemi

Twitter: https://twitter.com/gxmezbeauty